Wprowadzenie do historii boksu
Historia boksu niknie w mrokach mitycznej przeszłości. I w zasadzie można bez obawy popełnienia większego błędu powiedzieć, że walka na pięści towarzyszyła człowiekowi niemal od zawsze. Jako sposób na zdobycie władzy, jako sposób na przypieczętowanie swojej dominacji, jako akt odwetu, także jako jeden z elementów sztuki wojennej, wreszcie jako dyscyplina sportowa w dosłownym tego słowa znaczeniu.
Pierwsze wzmianki o zastosowaniu w walce elementów sztuki pięściarskiej znaleźć możemy w przebogatej literaturze starogreckiej. Wystarczy wspomnieć o pojedynku jednego z Argonautów Polideukesa z królem Bitynii – Amykosem. Starciu Boskiego Apollo z potworem Pythonem w Delfach. Nie sposób pominąć pojedynek stoczony pomiędzy Epejosem a Euraliosem podczas Igrzysk pośmiertnych na cześć Achillesa pod Troją. Czy w końcu o wspaniałym kunszcie Odyseusza, który precyzyjnym ciosem powalił podjudzanego przez ubiegających się o względy Penelopy zalotników butnego żebraka – Irosa.
Właśnie w starożytnej Grecji boks przybrał formę konkurencji sportowej. Dyscypliny, której zawodnicy dostąpili zaszczytu startu w jedynej w swoim rodzaju imprezie – Igrzyskach Olimpijskich, najważniejszych spośród Igrzysk Panhelleńskich.
Pierwszym zwycięzcą – i zarazem twórcą pierwszych przepisów dotyczących sportowej walki na pięści był Onomastos ze Smyrny, zdobywca lauru olimpijskiego podczas Igrzysk 23. Olimpiady w 688r. pne. Z kolei niedoścignionym rekordzistą w ilości zwycięstw w olimpijskich turniejach pięściarskich był Tisandros z Naxos, który aż czterokrotnie (572r pne; 568r pne 564r. pne; 560r pne), w dolinie rzeki Alfejos w Olimpii na Peloponiezie, odbierał symbol zwycięstwa. Wypada zauważyć, że rekord do dnia dzisiejszego nie został pobity.
Zmierzch pięściarstwa starożytnego wiąże się z upadkiem idei przeprowadzania Starożytnych Igrzysk Olipijskich. Stało się to za sprawą edyktu cesarza Teodozjusza I Wielkiego, który w 393r. ne zakazał organizacji Igrzysk jako świąt pogańskich.
Po wielu wiekach boks odrodził się jak przysłowiowy feniks z popiołów za sprawą Jamesa Figga, który w 1719r. ogłosił się mistrzem Anglii w walce na gołe pięści. Była to jednak walka o nagrody pieniężne, a zatem możemy mówić o początkach boksu zawodowego, który z Anglii zaczął rozprzestrzeniać się również na stały kontynent oraz do Ameryki, Australii i Afryki.
W późniejszym okresie wielokrotnie zmieniał się charakter merytoryczny i formalny ringowej rywalizacji, zanim ostatecznie przybrała obecny kształt. Wprowadzono określoną wymiarami przestrzeń walk (ring), dokonano podziału na kategorie wagowe, wprowadzono nominalny czas trwania walki i obowiązek używania rękawic oraz ochraniaczy. Zaczęto również organizować zawody dla zawodników uprawiających boks amatorsko. Początkowo były to turnieje regionalne. Później jednak amatorzy rozpoczęli starty również w imprezach mistrzowskich.
Po zakończeniu I Wojny Światowej szlachetna szermierka na pięści zyskała już prawo obywatelstwa w wielu państwach całego globu. Znacznie wcześniej, bo już w 1904r. podczas III Igrzysk Olimpijskich Ery Nowożytnej w Saint Louis – a zatem na najważniejszej imprezie sportowej na świecie – rozegrany został pierwszy turniej pięściarski.
Później do kalendarza światowego wprowadzano sukcesywnie mistrzostwa kontynentalne, mistrzostwa świata, Puchar Świata, zawody stanowiące różnego rodzaju kwalifikacje i turnieje towarzyskie, mecze międzypaństwowe. Wprowadzono na międzynarodowy ring mistrzowski boks juniorów i kobiet, aż dochodzimy do dzisiejszego kształtu szlachetnej szermierki na pięści, która znacznie różni się od tej jaką demonstrowali jej adepci na starogreckich arenach walk.