Dariusz Michalczewski

Dariusz Michalczewski ur. 5 maja 1968 roku w Gdańsku. Mistrz Polski juniorów w wadze półśredniej, Młodzieżowy Mistrz Polski w wadze junior średniej, brązowy medalista Mistrzostw Europy juniorów. Amatorski Mistrz Europy w wadze półciężkiej(barwy Niemieckie). Zawodowy Mistrz Świata w wadze półciężkiej w latach 1994-2003., oraz Mistrz Świata w wadze junior ciężkiej w 1995 r. Jeden z najbardziej utytułowanych bokserów wagi półciężkiej, i najbardziej utytułowany polski bokser zawodowy. W 2002 r. WBO nazwała go największym czempionem tej organizacji. Na ringu zawodowym był niepokonany przez 48 walk, i był bliski wyrównania rekordu słynnego Rocky’ego Marciano. Jako pierwszy w historii zunifikował trzy pasy mistrzowskie WBA, WBO i IBF. Tytułu mistrza świata organizacji WBO udanie bronił w 23 walkach, dzierżąc go przez 9 lat. Posiada także obywatelstwo niemieckie, i przez większość lat swojej kariery zawodowej reprezentował barwy tego kraju.

Dariusz Michalczewski boksem zajął się w wieku 12 lat. Karierę sportową rozpoczął w swoim rodzinnym mieście, gdzie na treningi do sali bokserskiej zaprowadził go jego wujek, który opiekował się nim po śmierci ojca. Najpierw reprezentował barwy Stoczniowca Gdańsk, a w latach 1987-1988 Czarnych Słupsk. Pierwszym amatorskim osiągnięciem było zdobycie Mistrzostwa Polski juniorów w wadze półśredniej w 1985 r., rok później zdobył złoty medal Młodzieżowych Mistrzostw Polski w wadze junior średniej. W 1987 r. wywalczył tytuł mistrza Polski seniorów w wadze junior średniej. 24 kwietnia 1988 r. nie powrócił z wyjazdu ekipy bokserskiej do RFN, i tam kontynuował karierę amatorską, za co został dożywotnio zdyskwalifikowany przez Polski Związek Bokserski. Z racji tego, że dziadek Michalczewskiego był Niemcem, szybko dostał obywatelstwo tego kraju i walczył pod jego banderą. Zdobył najpierw mistrzostwo Niemiec, a potem w 1991 r. w Goteborgu został mistrzem Europy w wadze półciężkiej.

Po tym ja wypatrzył go Peter Kohl, w sierpniu 1991 r. zdecydował się przejść na zawodowstwo i podpisał kontrakt z Universum Box-Promotion w Hamburgu. Na zawodowym ringu zadebiutował 16 września 1991 roku w Hamburgu wygrywając z rozpoczynającym karierę Frederic Porterem, w 2 rundzie przez TKO. 22 maja 1993 r. wywalczył tytuł Interkontynentalnego Mistrza IBF w kat. półciężkiej, po zwycięstwie przez TKO w 8 rundzie nad Noele Magee.

10 września 1994 r. Michalczewski stanął przed szansą zdobycia mistrzostwa świata organizacji WBO w wadze półciężkiej, a jego rywalem był Leonzer Barbere. Walka trwała pełnych 12 rund, zdecydowanie na punkty wygrał ją Michalczewski. Kolejny tytuł zdobył już 3 miesiące później, przeskakując o jedną kategorię wagową wyżej czyli do junior ciężkiej. Wygrywając przez KO w 10 rundzie z Nestorem Giovannini, stał się mistrzem WBO w dwóch kategoriach wagowych. Jednak w następnych pojedynkach powrócił do kategorii półciężkiej, rezygnując tym samym z pasa tej wyższej.

9 lat panowania

W sierpniu 1996 r. Michalczewski, w obronie tytułu spotkał się ze znakomitym pięściarzem jakim niewątpliwie był Graciano Rocchigiani. Pojedynek był dość wyrównany, ale o jego losach zaważył cios wyprowadzony przez Graciano po gongu w 7 rundzie. Michalczewski nie był w stanie kontynuować walki, a sędziowie zdecydowali o dyskwalifikacji Rocchigianiego.

13 czerwca 1997 r. w Michalczewski staną przed szansą zdobycia pasów WBA i IBF. Jego przeciwnikiem był znakomity bokser Virgil Hill. Po 12-rundowym pojedynku jednogłośnie na punkty wygrał Dariusz Michalczewski, stając się tym samym posiadaczem 3 pasów. Jednak postanowił zrzec się pasów WBA i IBF, skupiając się jedynie na obronie pasa WBO. Z całą pewnością przyczynił do rozsławienia i zwiększenia prestiżu tej nowej organizacji bokserskiej.

Z walk, które stoczył w obronie tytułu, wartą wymienienia jest rewanżowe starcie z Graciano Rocchigianim, które wygrał przed czasem w 10 rundzie, czy Montellem Griffinem w 1999 r., którego znokautował w czwartej rundzie. Nie można też zapomnieć dwie niesamowite pojedynki z Richardem Hallem, pierwszy z nich uznano walką roku przez organizacją WBO. Oba te pojedynki Michalczewski wygrał, jednak po ciężkim boju. W międzyczasie stoczył jedyną walkę w Polsce, która była w pewien sposób wyjątkowa, gdyż przed walką odegrano dwa hymny; Niemiecki i Polski. Michalczewski nie ukrywał przejęcia tym zdarzeniem. Na szczęście nie sparaliżowało go to podczas walki, bo już w 2 rundzie posłał rywala na deski. Następne walki, w tym drugie starcie z Hallem staczał już w Polskich barwach.

Przez większą część kariery zawodowej spekulowano o walce Michalczewskiego z Royem Jonesem Jr., który w tym okresie był numerem jeden wagi półciężkiej. Ewentualne starcie między oboma bokserami miało by miano walki o tytuł niekwestionowanego mistrza wagi półciężkiej, choć większość znawców i kibiców za takiego uważała Roya Jonesa. Mimo słów obu, co do chęci starcia między sobą, niestety dla boksu, nigdy do niego nie doszło.

Pierwsza porażka

Niestety to co piękne musi się kiedyś skończyć. 18 października 2003 roku Michalczewski stanął przed szansą wyrównania Rekordu 49 walk na zawodowym ringu bez porażki. Jego rywalem był Julio Cesar Gonzalez. Walk trwała pełnych 12 rund, i mimo iż Gonzales w ostatnich rundach, z obawy przed ciosami Michalczewskiego wręcz uciekał po ringu, to jednak zdaniem sędziów na przestrzeni 12 rund wygrał ten pojedynek. Werdykt był niejednomyślny i kontrowersyjny, ale stało się. Michalczewski doznał pierwszej porażki i po 9 latach panowania stracił tytuł WBO. Powrócił jeszcze na ring w 2005 roku, lecz przegrał walkę o  mistrzostwo świata organizacji WBA w wadze półciężkiej z Francuzem Fabrice Tiozzo, który zakończył pojedynek przed czasem w 6 rundzie. To była pierwsza porażka przed czasem Michalczewskiego, oraz druga i ostatnia w karierze. 1 czerwca 2005 Dariusz Michalczewski ogłosił zakończenie kariery bokserskiej.

Po za ringiem

Michalczewski posiada dwoje rodzeństwa, brata Tomasza i siostrę Dagmarę. Był żonaty trzykrotnie, ma dwóch synów z pierwszego małżeństwa; Michała i Nicolasa, oraz syna Darka z aktualnego małżeństwa. Po zakończeniu kariery Dariusz Michalczewski zajął się działalnością charytatywną, m.in założył fundację “Równe szanse”, która ma na celu wspomaganie młodzieży w trudnej sytuacji po przez sport. Michalczewski jest również twórcą marki napoju energetycznego-Tiger Energy Drink, z przychodów którego, utrzymuje działalność swojej fundacji. Wielokrotnie występował jako gość w serialach polskich jak i niemieckich, jak również na scenie muzycznej z takimi zespołami jak Scorpions i Lady Pank.